Co roku w okresie wiosenno-letnim wraca temat barszczu Sosnowskiego. To roślina, która stwarza niebezpieczeństwo nie tylko dla ludzkiego zdrowia, ale i stanowi również realne zagrożenie dla roślin i zwierząt.
Barszcz Sosnowskiego został sprowadzony do Polski w latach 50.h XX w. do celów badawczych nad wykorzystaniem tej rośliny jako wydajnej paszy dla bydła. W latach 70. Uprawiany był niemal we wszystkich ośrodkach rolniczych w kraju. Wartości paszowe tej rośliny były jednak znacznie mniejsze niż się spodziewano. Brak zainteresowania dalszą produkcją spowodował, że barszcz Sosnowskiego wymknął się z kontrolowanej produkcji rolnej i przeniknął do naturalnego środowiska. Tam przez wiele lat, bez żadnego nadzoru, powiększał obszar występowania, aż stał się realnym zagrożeniem.
Barszcz Sosnowskiego to roślina dwuletnia, dorastająca nawet do 3,5 m wysokości. W pierwszym roku wytwarza rozetę liściową, w drugim wypuszcza pęd nasienny zakończony dużym kwiatostanem w formie pokaźnego baldachu o średnicy nawet do 70 cm. Po wydaniu nasion roślina zamiera. Niektóre rośliny nie wypuszczają kwiatostanu w drugim roku i stają się rośliną wieloletnią. Liście wyrastające z rozety są duże i mogą osiągać nawet 2 m długości. Korzeń palowy rośliny wrasta do 2 m w głąb ziemi, w górnej części jest silnie rozgałęziony. Na przełomie maja i czerwca drugiego roku wyrasta łodyga, zakończona kwiatostanem z białymi kwiatami. Nasiona dojrzewają w drugiej połowie lipca i mają zdolność kiełkowania do 4 lat. Młode siewki barszczu Sosnowskiego są bardzo podobne do siewek barszczu zwyczajnego. Najkorzystniejszym siedliskiem dla barszczu Sosnowskiego są miejsca wilgotne w pobliżu cieków wodnych – brzegi rowów melioracyjnych, kanałów odprowadzających wodę, brzegi rzek czy oczek wodnych.
Barszcz Sosnowskiego stwarza wielkie zagrożenie, dlatego że wytwarza olejki eteryczne, w których składzie znajdują się powodujące oparzenia furanokumaryny. Olejki zawierające te związki tworzą naturalną ochronę rośliny przed owadami i patogenami, i mogą znajdować się w każdej części rośliny – łodydze, liściach czy kwiatach.
Związki te są bardzo niebezpieczne dla ludzi, ponieważ kontakt z nimi powoduje oparzenia II, a nawet III stopnia. Przy wysokiej temperaturze powietrza wystarczy znaleźć się w pobliżu rośliny, aby doznać poparzeń, ponieważ niebezpieczne związki wydostają się na zewnątrz w formie oprysku. Objawy poparzenia mogą pojawić się dopiero po kilkunastu do kilkudziesięciu minut. Kontakt z tą rośliną jest szczególnie niebezpieczny dla dzieci i alergików.
U zwierząt spożywanie zielonych części barszczu Sosnowskiego może powodować biegunkę, krwotoki wewnętrzne, a także stan zapalny układu pokarmowego i oparzenia zewnętrzne.
Barszcz Sosnowskiego degraduje środowisko przyrodnicze. Tam, gdzie się pojawienia, szybko staje się rośliną dominującą, zatrzymując dostęp do światła innym roślinom i uniemożliwiając im rozwój. Szybko zasiedla nowe miejsca i tworzy zwarte powierzchnie.
Roślina ta staje się coraz bardziej uciążliwa także w terenach leśnych, do których coraz częściej wkracza. W młodym lesie szybkim wzrostem zacienia drzewka i w konsekwencji drzewka giną.
Optymalne dla terenu leśnego zwalczanie Barszczu Sosnowskiego to czterokrotne w ciągu roku etapy zwalczania, polegające na przemiennym mechanicznym wykaszaniu roślin i po 2 do 3 tygodniach stosowaniu zabiegów z użyciem środków ochrony roślin.
