Orzech włoski (Juglans regia L.) – gatunek drzewa liściastego z rodziny orzechowatych. W stanie dzikim występuje na Bałkanach, w południowo-wschodniej Europie, południowo-zachodniej, środkowej i wschodniej Azji, w Himalajach, w północnej Mjanmie i południowo-zachodnich Chinach. W Polsce pospolicie uprawiany i często dziczejący, w niektórych rejonach kraju zadomowiony (kenofit).
WARTOŚCI ODŻYWCZE / KALORYCZNE
Wartość energetyczna – 654 kcal, białko ogółem – 15.23 g, tłuszcz – 65.21 g, węglowodany – 13.71 g (w tym cukry proste 2.61), błonnik – 6.7 g, witamina C – 1.3 mg, tiamina – 0.341 mg, ryboflawina – 0.150 mg, niacyna – 1.125 mg, witamina B6 – 0.537 mg, kwas foliowy – 98 µg, witamina A – 20 IU, witamina E – 0.70 mg, witamina K – 2.7 µg, wapń – 98 mg, żelazo – 2.91 mg, magnez – 158 mg, fosfor – 346 mg, potas – 441 mg, cynk – 3.09 mg, sód – 2 mg.
PORADY
Uprawa orzecha włoskiego udaje się najlepiej na glebach głębokich, żyznych i świeżych, dobrze jeżeli są wapienne. Nieodpowiednie podłoże to gleby podmokłe, zbyt ciężkie i zwięzłe. Orzech włoski preferuje stanowiska słoneczne i ciepłe. Najlepsza jest dla niego ekspozycja zachodnia, południowo-zachodnia i północno-zachodnia. Przyjmuje się dwa terminy sadzenia orzecha włoskiego – jesienią lub wczesną wiosną, gdy pąki są w stanie spoczynku. Sadzenie jesienne, czyli w październiku i listopadzie, wydaje się dawać najlepsze wyniki przyjmowania się drzew.
CIEKAWOSTKI
Prawdopodobnie zaczęto uprawiać go ok. 2500 lat p.n.e. Wymieniony jest w Pieśni nad Pieśniami (6,11). W starożytnym Rzymie wielce ceniono jego owoce, nazywane „żołędziami Jowisza” – Jovis glans, od czego poszła późniejsza nazwa rodzajowa Juglans. Do zachodniej i północnej Europy sprowadzono go w czasach Cesarstwa Rzymskiego lub jeszcze wcześniej, a do obu Ameryk w XVII wieku.
POPULARNE ODMIANY
Odmiana | Termin sadzenia | Termin zbioru / spożycia |
Leopold | X-XI | 2 poł. IX |
Jupiter | X-XI | 2 poł. IX |
Wiśnicz czerwony | X-XI | 2 poł. IX |
Koszycki | X-XI | 2 poł. IX |
Apollo | X-XI | 2 poł. IX |