Morela zaleszczycka jest najczęściej spotykaną i jedną z najstarszych odmian na Sandomierszczyźnie. Drzewo rośnie silnie, dochodzi do względnie dużych rozmiarów. Jest polecane do amatorskich ogrodów i sadów towarowych.
Morela zaleszczycka jest silnie owocującym drzewem. Ta odmiana znana jest z dobrych plonów i nieprzemarzania. Polecana jest do amatorskich ogrodów i sadów towarowych. W każdym roku plonuje dość obficie, średniej wielkości owocami. Sadzonka szczepiona na podkładce karłowej ałyczy, dorasta do 4,5 m wysokości. Drzewka z odkrytymi korzeniami, są idealne do sadzenia wiosną lub jesienią.
Ta odmiana moreli zawiera dużo cennych składników odżywczych i jest uznawana za jeden z najzdrowszych owoców. Jej owoce pokryte aksamitną skórką kryją w sobie niezwykłe bogactwo witaminy A (karotenu), zawierają cukry (głównie sacharozę), kwasy owocowe takie jak winowy, jabłkowy, cytrynowy, bogate są w flawonoidy i izokwercetynę oraz kwercetynę, garbniki, pektyny, związki mineralne-żelazo, potas, wapń, fosfor. Morela zawiera także likopen. Poza wymienioną już prowitaminą A, bogata jest w witaminę C, B i PP. W jej składzie znajduje się też błonnik. Pestka owocu kryje w sobie olej, gorzki glikozyd amygdalinę oraz witaminę B15.
Pierwsze sady na Sandomierszczyźnie założyli ojcowie Cystersi już w XII wieku w Koprzywnicy. W zasobach archiwum diecezjalnego w Sandomierzu znajdują się materiały, które dobitnie zaświadczają, że podwaliny dla produkcji ogrodniczej w rejonie Sandomierza zostały położone przez braci Cystersów, którzy „przywieźli ze sobą szczepy winnego krzewu, moreli i śliw”. To oni założyli pierwsze winnice, sady śliwowe i morelowe.
Morelę zaleszczycką uprawiał Józef Borkowski z Pielaszowa. W 1947 roku został odznaczony na ogólnopolskiej wystawie rolniczo-ogrodniczej w Poznaniu złotym medalem za owoce, m.in. za morele. Do dziś nasadzenia sadownicze moreli i innych owoców, które mają już prawie wiekową tradycję sytuują rodzinę Borkowskich nadal w czołówce naszego regionu.
