Pelargonia to jedna z najchętniej uprawianych roślin zdobiących tarasy i balkony. Zbliża się czas, w którym tak jak inne wiosenne kwiaty balkonowe, może być wysadzona na zewnątrz.
Kwiaty wiosenne najlepiej wysadzać na stanowiskach zewnętrznych w drugiej połowie maja, chociaż niektóre gatunki można na balkonie eksponować już w marcu i kwietniu. Balkonowy sezon trwa aż do października, a czasem nawet listopada – wszystko jednak zależy od panującej temperatury i ewentualnych przymrozków.
Pelargonia do Europy trafiła z Afryki już w XIX wieku i od tej pory nie zmniejsza się jej popularność. Ma wiele odmian i wciąż tworzone są nowe. Najpopularniejsze i najchętniej uprawiane w Polsce gatunki to pelargonia rabatowa oraz pelargonia bluszczolistna.
Ciekawe odmiany pelargonii rabatowych:
Moonlight – ma zwarty pokrój i bardzo duże kwiaty w kolorach: białych, różnych ocieni czerwonego i różowego.
Fireworks – ma podłużne i ostro zakończone płatki w kolorach różowobiałych i wiśniowo-białych.
Odmiany o ozdobnych liściach – Contrast oraz Mrs Pollock o liściach trójbarwnych, Occold Shield o bordowych z zieloną obwódką, Wilhelm Langguth i Mrs Parker o liściach z białym obrzeżem.
Popularne odmiany pelargonii bluszczolistnych:
Gallilee – odmiana angielska, której pędy przy sprzyjających warunkach mogą osiągać ponad metr długości. Charakteryzuje się obfitym kwitnieniem oraz półpełnymi kwiatami w barwie różowej.
Smolice – polska odmiana wyhodowana w Smolicach osiągająca niewielkie rozmiary o bardzo zwartym pokroju. Kwitnie obficie, a jej kwiaty mają barwę lilaróżową.
Ville – należące do tej grupy odmiany charakteryzują się kaskadową, silnie rosnącą formą. Do piękniejszych odmian tej grupy należy Ville de Dresden o pojedynczych kwiatach w barwie białej z oczkiem. Wiśniowe kwiaty z białym oczkiem są charakterystyczne dla odmiany Ville de Paris Brillant. Kaskadową pięknością jest też Ville de Paris Rot o czerwono wybarwionych kwiatach.
Decora Lila – średniowczesna odmiana o jasnoliliowych kwiatach. Odmiana zwarta, bardzo dobrze krzewiąca się, dodatkowo charakteryzująca się jaśniejszymi pędami.
Pelargonie lubią słońce, bardzo dobrze rosną w miejscach słonecznych, ale i w półcieniu. Rośliny należy posadzić w podłoże zasobne w składniki pokarmowe. Do tego celu najlepiej jest użyć podłoże przeznaczone dla pelargonii, ale można również posadzić rośliny do innego podłoża. Odczyn gleby powinien być obojętny.
Pelargonie mają duże zapotrzebowanie na składniki mineralne, więc od początku kwitnienia należy rozpocząć ich nawożenie. Podlewamy nawozami płynnymi co mniej więcej 14 dni. Duży wpływ na kwitnienie pelargonii ma potas, dlatego tego składnika nie może zabraknąć w stosowanych nawozach.
Pelargonie wymagają regularnego podlewania, gdyż nie są odporne na przesuszenie podłoża. Należy jednak unikać zwilżania liści, ponieważ może to sprzyjać rozwojowi chorób grzybowych.
Pelargonie są bardzo wrażliwe na niskie temperatury, dlatego należy je sadzić, gdy miną wiosenne przymrozki, natomiast jesienią, gdy pojawią się niskie temperatury powinniśmy rośliny wstawić do pomieszczenia.
Do najczęściej występujących chorób należą: szara pleśń – choroba występująca w warunkach podwyższonej wilgotności oraz nadmiernego zagęszczenia roślin. Na porażonych liściach mogą występować uwodnione, brązowe plamy stopniowo powiększające się. Na plamach może występować szary nalot zarodników. Porażone liście i kwiaty lub całe pędy usuwamy a następnie rośliny opryskujemy preparatem grzybobójczym; rdza pelargonii – najbardziej charakterystycznym objawem choroby są brązowe brodawki na dolnej stronie liści. Porażone liście stają się żółte, z czasem brązowieją i opadają. Aby zapobiec chorobie należy unikać dużego zagęszczenia roślin i nadmiernej wilgotności; plamistość liści – plamy na liściach mogą być okrągłe lub owalne koloru brązowego. Chore liście mogą opadać.
Szkodniki: mączlik szklarniowy – t owady o białych skrzydłach żerują na dolnej stronie liści. Na skutek wysysania soków z liści powodują powstawanie żółtych przebarwień na liściach, następnie ich zażółcenie i w końcu ich opadanie; przędziorki – szkodniki te wysysając soki z liści mogą powodować osłabienie roślin. Inne objawy żerowania owadów to żółtawe przebarwienia liści i ich wcześniejsze opadanie.
