Rokitnik zwyczajny to skarbnica cennych substancji o korzystnym wpływie na zdrowie człowieka. Lista właściwości prozdrowotnych, odżywczych i pielęgnacyjnych rokitnika jest długa, m.in. zawiera bardzo dużo witaminy C.
Rokitnik zwyczajny należy do roślin z rodziny oliwnikowatych. Łacińska nazwa rokitnika wywodzi się od dwóch greckich słów: hippis – koń oraz pháo – błyszczący i odnosi się do czasów starożytności, kiedy karmione liśćmi rokitnika konie miały błyszczącą sierść. W Polsce nazywany jest także rokitnikiem ciernistym z uwagi na ostre kolce. Inna nazwa rokitnika to – oblepicha – to za sprawą owoców, które wręcz oblepiają pędy rokitnika. Roślina rośnie powszechnie na terenie całej Europy, przez Kaukaz, Azję Środkową, Chiny i Mongolię.
W naszym kraju jest również często spotykana, ale najczęściej występuje w obszarze nadbrzeżnym Bałtyku. Ostatnio ze względu na właściwości odżywcze i zdrowotne wprowadzany jest do uprawy jako krzew owocowy, ozdobny i użytkowy.
Rokitnik to niski rozgałęziony krzew lub niskie drzewo dorastające do 6 m wysokości. Jest rośliną dwupienną, dlatego nie zawsze możemy uzyskać owoce z rokitnika. Roślina jest gatunkiem wiatropylnym. Owoce o barwie od żółtej przez pomarańczową do czerwonej są kwaśne, czasem cierpkie w smaku, dojrzewają od sierpnia do października i utrzymują się na krzewie aż do wiosny.
Owoce rokitnika zawierają dużo kwasów organicznych: maleinowy, szczawiowy, jabłkowy, winowy oraz witaminy: C (od 200 – 900 mg), E, F, K, P, z grupy B (B1, B2), prowitaminę A i D. Posiadają znaczne ilości kwasu foliowego, karotenoidy (α i β karoten), antocyjany, flawonoidy, garbniki, makro i mikroelementy m.in.: bor, żelazo, mangan, wapń, krzem. Poza tym owoce odznaczają się wysoką zawartością tłuszczów, szczególnie kwasu palmitynowego, który jest składnikiem budulcowym skóry. W medycynie ludowej używa się go do leczenia: oparzeń, odmrożeń, odleżyn, chorób skór (przebarwienia, liszaje, łysienie) czy wrzodów żołądka i dwunastnicy. W gospodarstwach domowych z owoców można robić dżemy, galaretki, soki pitne, nalewki, wina i inne przetwory.
Rokitnik dobrze rośnie na stanowiskach dobrze nasłonecznionych, lekkich, przewiewnych, o odczynie alkalicznym (pH 5,1-7,8). Rośliny źle znoszą gleby ciężkie, podmokłe, ale wytrzymują krótkotrwałe podtopienia gleby. Krzewy są wytrzymałe na mrozy, nie są natomiast odporne na suszę. Roślina wytwarza dużo odrostów korzeniowych i dzięki temu szybko się rozrasta, dlatego może być stosowana do zadarniania zboczy.
Rośliny rozmnaża się z nasion lub przez sadzonki zdrewniałe i półzdrewniałe. Rokitnik zwyczajny jest gatunkiem dwupiennym, dlatego przy sadzeniu roślin należy pamiętać o zapylaczach. Na 10 roślin żeńskich powinien przypadać 1 roślina męska. Rokitnik nie toleruje przesadzania, w związku z tym tylko młode rośliny można przesadzać. Nie lubi także silnego cięcia, ale wymaga wycinania odrostów korzeniowych.
Plantacje rokitnika mogą być porażane przez różne patogeny. Ze szkodników największe straty w plonie powoduje nasionnica rokitnikowa oraz skośnik rokitnikowy. Na roślinach może wystąpić także zielona mszyca rokitnikowa, motyle z rodziny zwójkowatych oraz miernikowcowatych. Dużym zagrożeniem w szkółkach rokitnika stanowi szpeciel Nal, a także pordzewiacze i przebarwiacze. Natomiast z chorób duże straty powoduje fuzarioza i werticilioza. Zagrożenie stwarza także parch rokitnikowy, zgorzel pnia, czarny rak oraz kolista nekroza pędów.
Z odmian wschodnich najbardziej znane to: Nivelena, Podarok Sadu, Trofimowskaja, Botaniczeskaja, Płomiennaj, Zołotoj Poczatok, Augustinka, Złotaja Rannaja, Pantelevskaja, a z niemieckich Leikora i Hergo.
