RYM SIĘ NIESIE PO POLU PO LESIE. „Dziewuchy, dziewuchy” [POSŁUCHAJ]

Ryszard Biskup przygląda się twórczości ludowej. Stara się odkryć co też muza podpowiada ludowym twórcom. Dzisiaj pod lupą redaktora „RYM SIĘ NIESIE PO POLU PO LESIE. „Dziewuchy, dziewuchy” [POSŁUCHAJ].

I bardzo chciałabym, i trochę jednak się boję. Nie tak od razu, zaraz, w jednej chwili, już teraz, natychmiast! Ale tak spokojnie, bez gorączki i pośpiechu. Może i bym się tam i dała zbałamucić, ale nie tak zaraz. Tylko trochę później. Za jeden moment, albo i za dwa. W każdym razie nie od razu, ale za jedną, a lepiej za dwie chwile. Nie tak raz, dwa trzy, szast-prast i już. Tylko rozważnie i spokojnie. Jeden krok po drugim, trzecim albo lepiej nawet dopiero po czwartym kroku, powoli, powoli. Bez zbędnej gorączki i z nie wskazanym absolutnie, a gdzie tam znowu, a w żadnym wypadku pośpiechu. W oczy sobie najpierw miłośnie dłużej popatrzeć. Za rękę delikatnie potrzymać, miłośnie powzdychać, czule do ucha te wszystkie znane doskonale naszym mamom i babciom te słodkie niczym lukrecja kłamstwa poszeptać. Wtedy tak, i owszem, i oczywiście, i jak najbardziej. A nie tak już, zaraz, natychmiast w tej jednej chwili. Tylko towaru na straganie tandetnego, takiego powiedzmy to od razu byle jakiego to nigdy nie brakuje. Byle czego kupować tylko po to, aby zapłacić i dostać tandetę, to nie warto. To wie każdy od zawsze i potrzeby, by szerzej akurat taką całkowicie rozsądną i zrozumiałą rezerwę uzasadniać nie ma potrzeby. Obiboków, filanców, bałamutów czy psubratów jest na wiejskiej giełdzie jak naprał. No to i po co komu taki rarytas? Na co i po kiego grzyba takie miody? Co z tego, że chłopaki, które do izby pchają się oknem jak wystarczy uważniej, bez zbędnych emocji popatrzeć na tych fatygantów i zaraz wiadomo, że z takiej mąki żadnego dobrego chleba nie będzie. A kawalerowie, którzy tłoczą się w sieni, z nogi na nogę przestępują też przecież nie od macochy. Jak już przyturlali się w te zaloty, to z konkretnym zamiarem. Z tym celem, co to się tam roi pod czupryną, co kołacze impulsywnie niczym rozdygotane serce w piersi. Panienki dzisiaj jakieś kapryśne i wybredne? Niechętne i kapryśne? Mało na romanse jakie się w głowach kocą? Nie na swojego Antka, Staszka, Józka czekają tylko na księcia z bajki? Jak tak, no to tak. Spalone gary, nieudane zaloty i nic tylko gorzkie żale. Rzecz jasna i oczywista, że nie na długo, bo tylko do kolejnej okazji, która – co każdy doskonale wie – nadarzy się przy okazji kolejnej wiejskiej zabawy!