RYM SIĘ NIESIE PO POLU PO LESIE. „Dziwujom się ludzie” [POSŁUCHAJ]

Ryszard Biskup przygląda się twórczości ludowej. Stara się odkryć co też muza podpowiada ludowym twórcom. Dzisiaj pod lupą redaktora „RYM SIĘ NIESIE PO POLU PO LESIE. „Dziwujom się ludzie” [POSŁUCHAJ].

Los bywa nie tylko całkiem, ale to całkowicie nieprzewidywalny, ale równocześnie kompletnie zaskakujący. Coś, co się wydaje proste i oczywiste, okazuje się zaskakujące, niezrozumiałe, pogmatwane jak kłębek nici w kieszeni. Niby wszystko jest oczywiste i jednoznaczne, ale tylko przez moment, jedną ulotną chwilę. W efekcie wychodzi na to, że wcale tak łatwo w tym życiu nie ma. Gdy się przegapi okazję, prześpi najlepszy moment, to potem zostaje tylko płacz i zgrzytanie zębów – ma się rozumieć. No bo jak nie, jak akurat tak właśnie jest, nie inaczej. Nadobna i atrakcyjna panienka narzeka, że los jakoś taki nie za bardzo szczęśliwy dla niej jest. Życie ułożyło się nie jak w Madrycie, tylko zleciało hukiem z pieca na łeb. Miało być elegancko, po pańsku, w aksamicie, a wyszły pobite gary, podarty siennik i masz babo placek. A właściwie to klops, bo nic się nie udało tak, jak powinno być, jak zostało zaplanowane, ja było wymarzone. Leży więc na plecach pod piernatami nasza bohaterka, tępy wzrok wbija w powałę i myśli. Patrzy w ten sufit, spogląda za siebie i zastanawia się przez pół nocy, jak to tak jest. Miało być jak należy, po pańsku, elegancko i jak potrzeba, A jak jest? A nijak, czyli do niczego. Sama pod tą kołdrą leży, bez oblubieńca, do którego można by było się przytulić, po czuprynie poczochrać. Kto wie, może i nawet zatracić, zawirować, zaszaleć jak się patrzy? Jak należy. A tu nic nie ma, nic się nie przytrafia, nic się nie dzieje. To i zamiast radości i uciechy nic innego tylko chłód i ciarki galopują niczym stado ogierów po plecach. A kolana zmarznięte jakby nie lato pyszniło się za oknem, tylko zawieja jak w grudniu. A tu przecież – jakby nie patrzeć – lato. Upał namiętności, a nie zimowe sople na okapie chałupy. Odpalony kiedyś tam, kiedyś, już nawet nie warto wspominać, jak dawno, fatygant tylko krzywi pysk. Zadowolony, a jakże, bo na swoje przecież był wyszedł. Spotkał go bowiem akurat taki los, na jaki sobie uczciwie był zasłużył. Jaki mu dobra pani Fortuna zaoferowała. Nie przewraca się w pustym łożu z boku na bok, jak nasza solistka, tylko wtula w osobistą żonę. Albo spogląda troskliwie na gromadkę dzieciaków, których się był już dorobił. Szczęściarz, a nie pechowiec, jak rozżalona panienka. Udręczona na dodatek przez samotne, długie jak tasiemiec noce.