RYM SIĘ NIESIE PO POLU PO LESIE. „Gdy żegnałem swój dom” [POSŁUCHAJ]

Ryszard Biskup przygląda się twórczości ludowej. Stara się odkryć co też muza podpowiada ludowym twórcom. Dzisiaj pod lupą redaktora „RYM SIĘ NIESIE PO POLU PO LESIE. „Gdy żegnałem swój dom” [POSŁUCHAJ].

Było jak w bajkach dla grzecznych dzieci, tak jak jest napisane w mądrych książkach o miłości. Było takie nasze, kieleckie prowincjonalne love story. Ona i on, czyli dwoje zakochanych po same uszy, po sam czubek głowy, na zabój zakochanych młodych. Jak się wydaje, nie na teraz, nie na tydzień albo na jakiś miesiąc, tylko na zawsze. Do końca świata, a kto wie, może i o kilka lat dłużej. Tacy młodzi, zakochani, szczęśliwi szczęściarze. Tacy, jakich nawet z gromnicą nigdzie, jak cała Polska długa i szeroka nie znajdzie. Od rana do nocy i przez całą noc do samego świtu, gdzie ty, to tam ja, co moje, to oczywiście twoje. Tak to wszystko trwało, trwało i trwało aż przyszedł czas próby i przymusowe, wymuszone rozstanie Otóż wojsko się o chłopaka upomniało i młody z biletem do koszar w garści wyruszył w świat. Jak stali obydwoje na peronie stacji kolejowej zanim ruszył pociąg, to tak obydwoje płakali, tak płakali rzewnie, że wszyscy, co byli w pobliżu też ryczeli z żalu. Jaki to los, jaki to despekt, jaki to kłopot z taką niespodziewaną, niechcianą rozłąką. Tym losem fatalnym, tą rozłąką ogromną. Szlochali wtuleni w siebie, trzymali się za ręce i ronili gorzkie łzy. Jedno przez drugie, spoglądali w zapłakane oczy. Drżeli z emocji, cierpieli tak, jak nikt inny w całej okolicy, a może i na całym świecie. Kto to może wiedzieć. Jedno przez drugie przysięgało. Tą swoją dozgonną wierność. I miłość. Nie na dzisiaj, na rok czy na dwa, ale taką na całe życie. Na zawsze. Że nigdy inaczej, tylko tak, na zawsze. Nawet gdy pociąg szarpnął składem, gdy wagony ruszyły z łoskotem, gdy zastukały na rozjazdach koła, jeszcze raz krzyczeli swoją przysięgę o tej wiecznej, takiej po sam grób miłości. Nikt, zupełnie nikt, tak nie kochał w całej gminie, w powiecie, a może i województwie. Dwa lata dwa długie, jak całe życie lata chłopak służył w tej armii, a ona zostawiona w wiosce panienka dwa lata przysięgała i zapewniała o swojej wierności. O miłości, o kochaniu, o niewyobrażalnej, ogromnej tęsknocie. On w koszarach co noc o niczym innym nie śnił. Na samo wspomnienie ukradkiem kułakiem łzy ocierał. Ona daleko od ukochanego tęskniła taką tęsknotą, z jaką nikt nigdy się nie spotkał. I tak trwali. Aż wreszcie minął ten okres przymusowego rozstania, minęły te długie lata i przyszedł ten czas, że rekrut do domu wrócił. Do siebie, do niej, a ona, ta jedna, jedyna, wyśniona i ukochana już na swoje szczęście jednak nie czekała. Nie czekała, bo jak to w życiu bywa, miała już innego. No to już nie jest bajka dla grzecznych przedszkolaków. Już nie opowieść ze szczęśliwym zakończeniem. Jest dramat. Jak z greckiej, chociaż akurat w tym przypadku to raczej ze świętokrzyskiej tragedii.