RYM SIĘ NIESIE PO POLU PO LESIE. „Jestem sobie Topolanka ” [POSŁUCHAJ]

Ryszard Biskup przygląda się twórczości ludowej. Stara się odkryć co też muza podpowiada ludowym twórcom. Dzisiaj pod lupą redaktora „Jestem sobie Topolanka”.

Krakowiak z kieleckiego? A niby dlaczego nie? Co komu do tego, co tam mu gra w duszy solistce? Która wcale jak butaprenem do wyobraźni nie w metropolii ma swoją kwaterę, ale na skraju wioski przyklejona. Topoli zresztą, osady jakich w regionie świętokrzyskich tyle, że głowa mała, niczym wiejski sklepik gminnej spółdzielni. Krakowiak, to krakowiak! Fajduli, fajduli, faj – znaczy beztroski, słodki jak ulepek, prosty i taki, że każdemu przypadnie do gustu, przyklei się. No bo jest. Tak więc panienka z Topoli stroi się i szykuje na wiejską potańcówkę w remizie. Sukieneczka kusa, sznur korali, wianek wpleciony we włosy i już. Nic więcej nie potrzeba, drobiazgami nie ma sobie co głowy zaprzątać!  Przecież taki akurat komplet godowy, każda panienka ma przygotowany i elegancko ułożony w swojej skrzyni z posagiem. Brać, wyciągać, stroić się na pokaz, wabić nieboraków. Wystarczy teraz tylko złapać się pod boczki i czarować tak samo, jak panienki  spod Wawelu. Na identyczną metodę, sposób, w takim samym celu. Jednego zbałamucić, drugiemu obiecać, trzeciego omamić, a czwartego na dudka wystrychnąć. A wszystkim połamać serca. Bo po co taki wiejski kawaler żyje na tym świecie? Na co mu te miody, które wcale nie muszą być zaraz słodkie, bo jak ta łamaga w kącie sterczy, to i nic nigdy nie zyska. Lepiej pamięta się przecież i smakuje  słodkie niż kwaśne i gorzkie. Takie wykrzywiające w grymas całą gębę. Dlatego nasza zalotnica, co to życie zna jak się patrzy i z niejednej miski już chlipała zalewajkę, doskonale  wie, jak tu omamić ten cały męski podły ród. Łasy na wdzięki, naiwny i przez to łatwy do złowienia na haczyk, albo – w najgorszym przypadku – do wystawienia za drzwi. Wszystko w przyśpiewce układa się zatem tak, jak to bywa, zapisane w mądrych książkach. Wszystko ma przecie  swoje wyznaczone z gór miejsce. Swój początek, ale zazwyczaj – niestety – także i żałosny koniec. Zawsze przecież lepiej się bawić i śmiać do utraty tchu, niż sterczeć w kącie i łykać gorzkie łzy. Tak już na tym świecie zawsze było, jest i – mam nadzieję, że tak zawsze będzie.