RYM SIĘ NIESIE PO POLU PO LESIE. „Kiedy jeszcze w wózku byłem” [POSŁUCHAJ]

Ryszard Biskup przygląda się twórczości ludowej. Stara się odkryć co też muza podpowiada ludowym twórcom. Dzisiaj pod lupą redaktora „Kiedy jeszcze w wózku byłem”.

Jak ktoś ma od Pana Boga talent, to spokojna głowa! Nigdy nigdzie nie przepadnie, na złą drogę nie zejdzie, nie zawieruszy się, nie zatraci. Przeciwnie – będzie zawsze wesół rad i szczęśliwy. No i najważniejsze: życie ułoży mu się jak w Madrycie. Bo taka jest, jak wiedzą wiejscy muzykanci, wola boża i skrzypce. Iskra talentu, wyssana z mlekiem matki rodzicielki uzupełniana jest w takim przypadku przez całą muzykalną rodzinę. Bo niemowlak leży co prawda jeszcze w beciku, oczami przewraca, japę drze, jak głodny, ale lekko nie ma. Nie ma przeproś. Zamiast flachy z mlekiem prosto od krowy karmicielki, kochający ojciec rozwrzeszczaną w niebogłosy progeniturkę katuje oberkami, polkami, walczykami. I tym upiornym rytmem raz, dwa, trzy, raz, dwa, trzy, raz dwa trzy. W czym tatusia – jakże może być inaczej – wspomaga dzielnie starszy brat, tłukąc  małolatowi do łysej łepetyny niemowlaka kolejne nuty i frazy.  Po takiej edukacji wszystko jest oczywiste i jednoznaczne, drzwi do kariery artystycznej zostały rozwarte właśnie na oścież. Teraz trzeba drogą wskazaną paluchem podążać we właściwym, czyli z góry określonym i wskazanym przez starszych kierunku. Lekko nie ma, przeproś nie ma, ucieczki jak najdalej też nie.  Żaden skok w bok nie nadejdzie, trza się brać za to muzykowanie i tej jednej jedynej profesji  poświęcić. Nie ma lekko.