RYM SIĘ NIESIE PO POLU PO LESIE. „Smutna dola kawalera” [POSŁUCHAJ]

Ryszard Biskup przygląda się twórczości ludowej. Stara się odkryć co też muza podpowiada ludowym twórcom. Dzisiaj pod lupą redaktora „Smutna dola kawalera”.

Jak kto młody i z tego tytułu wyłącznie beztroski oraz szczęśliwy, to o przyszłości – jaka, przyznajmy to od razu uczciwie i zgodnie ze szczerą prawdą bywa najczęściej zamglona i odległa – nie myśli. No bo po co? Niby o czym i dlaczego? Głowę sobie problemami zawracać? Zastanawiać się jak przykładnie żyć, gdy kolorowy świat za opłotkami kusi nieznanym? Niby dlaczego bez powodu mózg wysilać i kombinować jak ten koń co to akurat furmankę ciągnie mozolnie pod górę? Koń, wiadomo, ma wielki łeb, to i niech się tam martwi. Od tego przecież jest, żeby on, ten koń, harował. Człowiek, a w dodatku wiejski kawaler to jednak kompletnie inna para gumiaków, inne sprawy, obowiązki i zupełnie inne życie. Zawsze światowiec, co to z trzech, albo ho, ho, ho może nawet i z czterech pieców już posmakował już chleba. Życie poznał nie tylko od frontu, ale i od strony podpartej drewnianym kołkiem spróchniałej szopy. Tu był, tam był, to już widział. O tamtym znowu słyszał, tego za to nie zrobił, tamtym się za żadne skarby świata nie zajmie. Młody, a już mądry, doświadczony i przebiegły. Taki cwany, że klękajcie wszystkie narody! Młode lata to wiadomo – czas radości, wiecznej zabawy, uciechy. Takiego podskakiwania bez najmniejszego żalu. Z kwiatka na kartoflisko, z sieni do stodoły, z płotu na gościniec. A na pewno z jednej zabawy na drugą, równie atrakcyjną, na kuszącą imprezę. Przecież nie na darmo ojcowie uczyli i powtarzają jak pacierz swoją świętą mądrość – młodość posiada swoje prawa i przywileje. Tak jest, tak było, tak będzie. Obowiązkowo, co znane jest i zrozumiałe. Za młodych lat trzeba się przecież tak wyszaleć, żeby było co na stare lata wspominać. Każdy zatem doskonale wie co jest najlepsze dla wiejskiego kawalera, tej łakomej partii, tego dandysa i amatora kwaśnych jabłek. Kawaler co to żyje z renty babki i dziadka posiada swoją filozofię, zna miejsce w lokalnej społeczności. Kiedyś się może i ustatkuje, ale na razie, dzisiaj, gdy świat jest taki kolorowy, czym sobie głowę zawracać? Gdzie i po co się spieszyć? Przyszłość wydaje się być równie odległa, co mglista. Tylko potem ten ból głowy, ta gorzka refleksja. A może to jednak nie tak… Może trzeba los chwycić za gardło, za oszywkę, przydusić i żyć inaczej? Ha, to jest dopiero pytanie, na które wszyscy szukają odpowiedzi, ale nie każdy potrafi prawidłowo odpowiedzieć.