RYM SIĘ NIESIE PO POLU PO LESIE. „Szumiała leszczyna ” [POSŁUCHAJ]

Ryszard Biskup przygląda się twórczości ludowej. Stara się odkryć co też muza podpowiada ludowym twórcom. Dzisiaj pod lupą redaktora „RYM SIĘ NIESIE PO POLU PO LESIE. „Szumiała leszczyna ” [POSŁUCHAJ].

Na każdego przychodzi kryska, i na wszystko jest zawsze właściwa pora. Czyli najlepszy czas na jedno, a innym razem – na drugie. To jest truizm, oczywista, chociaż niekoniecznie i zawsze przez wszystkich uznawana prawda. Każdy o tym doskonale wie. Albo przynajmniej wiedzieć, że akurat tak, a nie inaczej jest – wiedzieć. Doskonale wiadomo, gdzie w spiżarni stoją na półkach słoiki z konfiturami, a gdzie są elegancko poukładane worki z kartoflami. To taka prawda, jak to, że po dniu zawsze jest noc i odwrotnie – gdy zmrok pierzchnie, zaczyna się świt, kolejny – nikt nigdy nie wie jaki – ale dzień. Dobry albo zły, słoneczny lub pochmurny jak wszyscy diabli w piekle. Starsi, czyli doświadczeni przez życie doskonale wiedzą przecież, że tak już wszystko jest już tak poukładane, że najpierw jest czas siania, a dopiero później, kiedyś tam, kiedyś przychodzi stosowna pora na żniwa. Absolutnie każde, ale to każde pokolenie poddawane jest takim procesom. Starsi ludzie, tacy co to już posiadają kłopoty z głowy i mają stosowne doświadczenie i nabytą przez kłopoty o jakie się kiedyś tam otarli, wiedzę powiadają zatem krótko i zrozumiale – młodość jest na to, żeby się wyszumiała. Jak te drzewa w lesie, jak polny wiatr na polu, jak woda w strumieniu. Gdy już ona, ta młodość, złapie okazję za rogi, gdy już pozna wszystkie smaki życia – zarówno te słodkie, jak i te kwaśne i gorzkie, wybierze swoją drogę. Wyszalała się kiedyś, więc się później ustatkuje, uspokoi. Gdy już szaleć nie będzie, to i przestanie szukać szczęścia w szerokim świecie. Znajdzie swoje miejsce tam, gdzie wcześniej ani nawet nie spojrzała. No bo niby gdzie i po co ma się kręcić za ogonem, skoro wiadomo, że on, ten ogon, jest za każdym razem w jednym miejscu. Z tyłu, znaczy za plecami. Tak więc, gdy się wyszaleje jak należy, gdy para ujdzie przez gwizdek, wszystko będzie tak jak miało być – zgodnie z odwiecznymi prawidłami. Usiądzie wczorajsza oczajdusza wygodnie na przyzbie, na świat popatrzy i zacznie żyć tak, jak matka z ojcem nauczali i przykazali. Poparzy sobie wcześniej obie łapy, to później gołej ręki do ogniska nie wrazi. Nie ma mowy! Prawda i truizm, tak jak doświadczenie i rozsądek, chodzą bowiem zawsze w jednym zaprzęgu.