RYM SIĘ NIESIE PO POLU PO LESIE. „Tele Morele” [POSŁUCHAJ]

Ryszard Biskup przygląda się twórczości ludowej. Stara się odkryć co też muza podpowiada ludowym twórcom. Dzisiaj pod lupą redaktora „RYM SIĘ NIESIE PO POLU PO LESIE. „Tele Morele” [POSŁUCHAJ].

Jak gospodarować na swoim, kiedy wyjść w pole, a kiedy lepiej poczekać na koniunkturę, każdy wie po swojemu. Bowiem ma za sobą ułożoną w głowie przez całe pokolenia praktykę. Taką istniejącą od zawsze szkołę życia. Lepszą niż niejeden uniwersytet czy technikum, nie mówiąc już o rolniczych zawodówkach czy jakichś tam specjalistycznych kursach. No pewnie, że wszystkie te szkolenia są – jak najbardziej, nikt nie zaprzeczy czy stanie okoniem! – niezbędnie potrzebne. Taka szkoła rolnicza to elegancka, poszerzająca horyzonty instytucja, placówka oświatowa jak się patrzy i jak należy. Nich tam już uczy i wyposaża w wiedzę kogo trzeba. Żeby później wiedział, co i jak, kiedy, na co i po co. A potem taki wyedukowany i mądry niech wraca na gospodarkę i układa sobie życie po pańsku. Na lepsze i odmienne od tego jakie było przypisane ojcom czy dziadkom. No, gorzej gdy za edukowanie pokoleń biorą się mądrale, którzy swoją agronomiczną wiedzę przekazać chcą szybko, łatwo i przyjemnie. Czyli zdalnie, bo przez kursy i wykłady na ekranie telewizora. Bo takie przyszły dzisiaj czasy i takie nastały obyczaje. Co naszemu dzisiejszemu bohaterowi i autorowi ballady o zdalnym szkoleniu rolniczym do gustu absolutnie nie przypada. A gdzie tam! Przecież nasz filozof, który z wyraźną odrazą oraz ze zrozumiałym obrzydzeniem spogląda akurat na ekran telewizora z całą pewnością bardziej woli kolejny tasiemcowy serial turecki o miłości albo produkcję o perypetiach bohaterów „Sanatorium miłości” niż uczone wykłady. Nudne tyrady albo prawdy objawione przez magistrów, redaktorów czy jakich jakichś tam innych, jak kto chce specjalistów, którzy o gospodarce niby wszystko wiedzą, ale na wsi to chyba w życiu jeszcze nigdy nie byli, nikogo nie obchodzą. Ci mądrale za pługiem po roli nie chodzili, bowiem nie mieli na to żmudne zajęcie – zwyczajnie – czasu. Przecież przez całe życie siedzieli w szkołach, po bibliotekach, przewracali kartki w mądrych książkach albo smarowali jakieś bohomazy kredą na tablicach. To niby kiedy mieli orać i siać i na końcu zbierać? Albo skąd niby oni, ci teoretycy wiejskiej gospodarki –wiedzą jak wydoić krowę, zadać prosiakowi karmy czy podebrać kurom jajka? Codzienne życie na wsi jest jednak, jakby na to nie patrzeć, daleko odmienne od najmądrzejszych teorii zapisanych nawet w najgrubszej książce. Bo z jednej strony niby wszystko jest tam opracowane elegancko, poukładane i na półkach poustawiane, ale z drugiej – świat, czyli polska wieś rządzi się, mówiąc oględnie, całkiem innymi prawidłami. Każdy wie, bo na własne oczy to widzi. Spotkał się nie w teorii, ale na co dzień z obowiązującymi dzisiaj, odmiennymi kompletnie od wczorajszych zasadami. Życie przynosi wszak codziennie nowe, zaskakujące rozwiązania i to co jeszcze wczoraj było nie do pojęcia, co było skomplikowane, dzisiaj jest oczywiste i proste jak ten kłębek sznurka w kieszeni. Co każdy bardzo dobrze widzi na własne oczy i doskonale o tej prawdzie wie, jak na swoim gospodarować, kiedy wyjść na pole, a kiedy lepiej poczekać na koniunkturę, każdy wie po swojemu.