RYM SIĘ NIESIE PO POLU PO LESIE. „Walek” [POSŁUCHAJ]

Ryszard Biskup przygląda się twórczości ludowej. Stara się odkryć co też muza podpowiada ludowym twórcom. Dzisiaj pod lupą redaktora „RYM SIĘ NIESIE PO POLU PO LESIE. „Walek” [POSŁUCHAJ].

Ciężko jest lekko żyć, ale jeszcze trudniej ułożyć sobie tak życie, żeby wszystko było poukładane elegancko niczym wymłócona słoma w stodole. Łatwo nie ma, to wie każdy – od podrostka po sędziwego mieszkańca świętokrzyskiej wioski. Bo – wiadomo to od pokoleń – gdy tylko przyjdzie czas i nadejdzie z fantazją właściwa pora, by wszystko sobie człowiek, co zaplanuje, wykonał, to trzeba się wybrać na cierniową drogę, pokonać nagromadzone niczym drzewa w leśnym zagajniku kłopoty. Po takim wstępie już wiadomo, że znowu będzie o wiejskim erotyzmie elegancko zilustrowanym przez świętokrzyską kapelę. Młodzi – wiadomo – jak się tylko na siebie popatrzą, wpadną w sidła zwane życiem, to zaraz nic innego by nie robili, tylko się szast-prast wzięli i się żenili. Elegancko, po pańsku, jak nakazuje życie i powszechne obyczaje. Taki Walek, jak zobaczył Magdę w stodole, to co robi? Jak mu tam ślina w gardle zasycha, jak oczy mgłą zachodzą, jak ręce pocą się i oddech przyśpiesza? No co taki młody w takiej chwili robi? To samo, co zawsze, łapie dziewczynę za ręce, w oczy psiajucha głęboko spogląda, mlaska i oblizuje się jęzorem. O niczym innym nie myśli, tylko o jednym. O czym? No, każdy kto ma w głowie olej to zaraz sam tam doskonale wie – o żeniaczce taki młody myśli. A o klękaniu przed ołtarzem w kościele, o weselisku, o zakładaniu rodziny. Nasz poeta ludowy ładnie i zarazem dobitnie nam to wszystko objaśnia i poucza, jak należy. Chłopak chce zaraz iść nie po wyszczerbionym gościńcu, tylko zamiast przygody, chce jakąś tam ryzykowną przygodę tylko elegancko i po pańsku – chce mieć jak to się mówi – nie zaraz jakąś tam przygodę i wygodę tylko stadło. Znaczy – żenić się będzie! Jak mus przypili, to za pazuchę trza i należy wsadzić co każdy wie i rozumie, przed ojcami przyklęknąć, ślepiami wybałuszonymi błysnąć i swaty do roboty pogonić. Potem to już z górki, wszystko elegancko jest na swoim miejscu poukładane. Organista się obliże i ogłosi zapowiedzi, pleban zwiąże ręce stułą i gotowe. Ale hola hola, nie tak wszystko z górki i szerokim gościńcem jedzie. Ksiądz, zanim się nowa rodzina w wiosce zamelduje, to już tam swoje wie i czasem (na szczęście nie zawsze, nie zawsze) lubi sprawdzić, co się tam w parafii wykluwa, co to za jedni do tego małżeństwa tak się śpieszą, jak nie przymierzając strażaki z remizy do pożaru. Gdy tylko sprawdzi jak tam u tych kandydatów do ożenku bywa z moralnym przygotowaniem i bożą wiedzą, to ręce biedak załamuje. Bo może wolę te młodziaki jaką trzeba i należy mają, ale o co w tym wszystkim chodzi, jak naprawdę jest i powinno być, to już niekoniecznie. I co teraz? Nie będzie jak sobie Walek z Magdą wymyślili? A gdzie tam, nie będzie. Przecież jak wola przypili to mocnych nie ma. Każdy to wie, od pokoleń. W naszej, świętokrzyskiej krainie, to już na pewno. Jak się pokochają, to pokonają wszystkie przeszkody i się zaraz tam pożenią!