RYM SIĘ NIESIE PO POLU PO LESIE. „Wyszłam na górę” [POSŁUCHAJ]

Ryszard Biskup przygląda się twórczości ludowej. Stara się odkryć co też muza podpowiada ludowym twórcom. Dzisiaj pod lupą redaktora „Wyszłam na górę”, którą śpiewa Helena Wielińska z kapelą Ryszarda Wielińskiego

Kiedy człowieka strzeli piorun? A bo to wiadomo? Można to z góry i raz na zawsze dokładnie jak w zegarku przewidzieć? A gdzie tam znowu! Nigdy nic nie wiadomo co i jak się wydarzy. Pewnie, można planować, zakładać, ustawiać się w lewo albo w prawo. Przewidywać przyszłość, kreować rzeczywistość według swojego widzi mi się. Ale to i tak wszystko na nic, bo nawet najlepszy plan, najbardziej wyrafinowane założenie pomota się, poplącze, przepadnie. Nie ma takich doktorów, nie ma przepisu, nic nie jest pewne i dane raz na zawsze. Co wiedzieli bardzo dobrze nasi ojcowie, ale i tak próbowali układać sobie życie po swojemu. Przeproś i daj Boże – nie ma, nie było i nie będzie. Choćby człowiek się zmusił, ustawił najlepiej jak tylko potrafi, przygotował na ewentualne niespodzianki, to i tak los ostatecznie przyniesie zupełnie inne niż oczekiwane fanty. Bieda przypiliła tym razem naszą solistkę nie na żarty, gdy zdesperowana obwieszcza światu, że potrzeba jej chłopa. Już, teraz, zaraz, natychmiast. Z katalogiem, co zrozumiałe, najbardziej pożądanych zalet. Po pierwsze, żeby wreszcie był. Przyszedł elegancki, urodny, dobry, opiekuńczy i pracowity. To najważniejsze, bo przy takim mężu życie zawsze jak w Madrycie. Takie, że nie wylewa się łez na podołek tylko chce się żyć. Po drugie, żeby nie pił i nie bił. Nie psiajucha co to czerwony od gorzały nos trzyma cięgiem w szklance, jak wróci na gumno to bełkocze w amoku, że go zrozumieć nie sposób. Bez ciężkiej ręki, którą bez zdania racji przyłoży tak, że na bezchmurnym niebie widać wszystkie gwiazdy. Tylko taki akuratny, w sam raz. Dobrej matki syn, szlachetne panisko z którym wszystko poukłada się elegancko jak słoma w stodole. No  niech już ten grom z nieba padnie, niech się los odmieni. Na lepszy, zdecydowanie lepszy od samotności nie do wytrzymania. Podobno takie chłopy gdzieś tam są, żyją i nic tylko czekają na odpowiednie partnerki. Kto wie, może oni, te chłopy też sterczą przed chałupą, pazurami się po łepetynie drapią i też wykrzykują do nieba swoje modły? O dobrą żonę? Kobitę nie latawca, nie niemotę co jak gotuje ziemniaki to garnek przypali? Nie o taką także, która chociaż ślubna, to nic innego w głowie nie ma, tylko kudłate myśli jak tu się z zagrody wyrwać do innego. Nie ładniejszego czy lepszego od swojego, ale obcego chłopa?  No niechby już wreszcie był, ten mój, ten jeden chłop – rozmarzyła się kobita. A, niechta się pojawi pod furtką, to już ją tam przypilnuję myśli dreptając z nogi na nogę chłopina. Jak to w życiu, które co każdy wie, i tak toczy się wytartymi koleinami.