RYM SIĘ NIESIE PO POLU PO LESIE. „Poznołem dziewuchę” [POSŁUCHAJ]

Ryszard Biskup przygląda się twórczości ludowej. Stara się odkryć co też muza podpowiada ludowym twórcom. Dzisiaj pod lupą redaktora „RYM SIĘ NIESIE PO POLU PO LESIE. „Poznołem dziewuchę” [POSŁUCHAJ].

Wdzięczny i stary to jak nasz świat dylemat. Takie story o kochaniu, zauroczeniu, o ulotnym marzeniu. Ta jedna jedyna, najważniejsza i najpiękniejsza. Nie tylko w naszej wiosce, ale – kto tam wie – może w gminie, powiecie albo i jeszcze dalej, bo na całym bożym świecie ta panienka jedyna jawi się niczym zjawa. Jak złoty sen, marzenie, jak tęsknota. Była przed chwilą pod ręką, tuż obok, a zniknęła. Uleciała we wspomnienie, ale zapomnieć o niej, o słodkich spędzonych razem chwilach nie sposób. To i chłopaczyna gryzie do krwi paluchy, po brodzie kapią mu krokodyle łzy. Bo przecież wszystko było już dogadane, ułożona jak trzeba. Obydwa serca stukały przecież w jednym, tym samym rytmie. A teraz masz babo placek, masz pobite gary ! Co się porobiło, skąd i jakie wiatry zawiały, że wszystko układa się jakoś nie tak jak trzeba. Dziwne i niezrozumiałe, z diabłem chyba jakaś, nieczysta sprawa. Pewnie, że niepokój czy rozterkę można przeżywać w samotności. Bić się dzień i noc z myślami, szukać rzeczywistych czy urojonych błędów. Gryźć się dzień i noc, przepychać kufry z jednego kąta izby w drugą. Myśleć, rozpamiętywać, szukać własnych błędów i win. Albo pogodzić się z podłym losem, zapomnieć o chwilach uniesień – ale to przecież nie sposób. No jak to tak, odłożyć wszystko na bok, wyrzucić do lamusa wspomnienia. Jak było tak pięknie, tak wspaniale i tyle było uniesień. Było sielsko i anielsko, cudownie i z emocjami jakich świat nie widział. To dlaczego się to wszystko potoczyło jakoś tak inaczej, nie w tą co zaplanowano i potrzeba stronę. Sami diabli wiedzą, czorty które w tym kotle zwanym życiem mieszają piekielną chochlą. Przeszło, odeszło, skończyło się. No i co teraz tym wszystkim będzie? Jaką receptę wypisać ? W którą stronę się udać, by akurat tą jedną jedyną odzyskać. Znowu złapać i przytrzymać szczęście za rogi? Nie na chwilę, ale na dłużej ? Kto wie, może i na zawsze. Spokojnie, bez nerwów, bez zbytecznej napinki. Już samo życie dopisze kolejne sceny do tego scenariusza!