Właściwości lecznicze berberysu zwyczajnego są znane i wykorzystywane od tysiącleci. W medycynie ludowej berberys stosowany jest jako lek m.in. na schorzenia wątroby i inne dolegliwości układu pokarmowego. Działa też kojąco na nerwy. Jakie jeszcze ma właściwości, gdzie rośnie ta roślina i kiedy można ją zbierać?
W średniowieczu berberys stosowano u chorych na żółtaczkę i malarię, w XVII-wiecznej Anglii u osób zmagających się ze schorzeniami wątroby. W Polsce owoce berberysu wykorzystywano do zapobieganiu szkorbutowi, a odwary z jego kory i korzeni stosowano przy kolkach wątrobowych.
Obecnie w krajach tropikalnych berberys podawany jest w przypadku cholery i malarii. W medycynie naturalnej w celach leczniczych wykorzystuje się owoce, korę, liście i korzenie berberysu.
W medycynie ludowej odwary z owoców berberysu stosuje się w przeziębieniach i chorobach gorączkowych. By podnieść odporność organizmu, do herbaty dodaje się suszone owoce berberysu. Wyciągi z kory i korzeni stosuje się przy zakażeniach bakteryjnych, gdyż, dzięki zawartości berberyny działającej antybakteryjnie, wykazują właściwości antybiotyczne.
Berberys zwyczajny to ciernisty krzew, rosnący w zaroślach, na brzegach lasów w całej Europie, a także w parkach jako krzew ozdobny. Jego żółte kwiaty, które są zebrane w zwisające grona o długości do 5 cm, kwitną w maju i czerwcu. Jesienią na gałęziach pojawiają się twarde, podłużne i zebrane w grona czerwone jagódki. Są jadalne, ale mają cierpki i kwaśny smak.
Korę berberysu zbiera się z młodych, 2-3-letnich gałęzi, wiosną, z kolei liście w maju lub czerwcu. Jednak ze względu na jego malejącą populację, nie pozyskuje się już jak dawniej kory, a także korzeni do celów leczniczych.
Owoce berberysu zbiera się zanim całkowicie dojrzeją – gdy nabiorą jaskrawoczerwonej barwy, czyli w sierpniu lub wrześniu.
