W drugiej dekadzie września rozpoczyna się zwykle zbiór słonecznika, rośliny uprawnej, której areał znacznie wzrósł w Polsce w ostatnich latach. W tym roku słonecznikowe żniwa ze względu na przyśpieszoną wegetację rozpoczęły się wcześniej.
Jak informują eksperci, zbiór słonecznika rozpoczyna się, gdy wilgotność nasion wynosi około 15 procent. Nasiona w środkowej części koszyczka są czarne, a jego dno jest ciemnobrązowe. Termin zbioru przypada zwykle na drugą dekadę września i rolnicy starają się, aby nie przedłużać zbiorów, ponieważ powoduje to znaczne straty w plonie, przede wszystkim przez osypywanie się nasion oraz rozwijanie chorób.
Przez ostatnie kilka lat słonecznik podbijał polskie pola. Areał obsiany słonecznikiem wzrastał do tej pory dynamicznie. Jednak w ubiegłym roku wzrost nieco przyhamował, a znacznie niższe niż prognozowane ceny skupu, ostudziły zapał wielu rolników, tym bardziej, że wraz ze wzrostem popularności słonecznika zaczęły się upowszechniać jego choroby. Nie mniej jednak jest to dość ważny gatunek na polskich polach. Obecnie rozpoczął się jego zbiór, a wielkość plonów wynosi 2 tony z hektara. Cena skupu wynoszą obecnie od 1500 do 1700 złotych za tonę netto.
Dlaczego słonecznik to popularna uprawa? Wynika to z faktu, że efektywność ekonomiczna tej rośliny jest wysoka, a słonecznik jest też ciekawą alternatywą dla innych roślin jarych: ziemniak, burak cukrowy, kukurydza czy nawet zbóż.
Najważniejsze znaczenie gospodarcze ma uprawa słonecznika oleistego, którego nasiona są surowcem do tłoczenia oleju. Olej słonecznikowy ma szerokie zastosowanie w kuchni, a śruta słonecznikowa może być źródłem białka w żywieniu zwierząt. Słonecznik może być także wykorzystywany do celów ozdobnych, pastewnych lub traktowany jak poplon wysiewany w siewie czystym oraz mieszankach.
Słonecznik oleisty należy do roślin wymagających w stosunku do stanowiska. Lubi gleby żyzne o przynajmniej średniej zasobności w składniki pokarmowe, o uregulowanym odczynie 6,6-7,2.
W płodozmianie słonecznik może zajmować stanowisko po zbożach, okopowych lub roślinach strączkowych. Po zbiorze na polu pozostaje znaczna ilość resztek pożniwnych, które wymagają zagospodarowania dla szybkiej mineralizacji.
