Soczewica, roślina znana na Bliskim Wschodzie już od 7,5 tysiąca lat przed naszą erą to jedna z najstarszych roślin uprawnych. Około 3 tysięcy lat przed Chrystusem trafiła do Europy, gdzie wciąż jest ceniona przez rolników i konsumentów. Najczęściej uprawia się ją w Hiszpanii, Francji i Niemczech, ale także w Polsce przybywa areału obsadzonego tą rośliną.
W Polsce soczewica popularna była na polach przed drugą wojną światową. Potem zainteresowanie nią zmalało, ale w ostatnich latach ze względu na walory żywieniowe soczewicy znów zainteresowanie rolników jej uprawą wzrasta.
Soczewica należy do rodziny bobowatych. Jest rośliną samopylną, dnia długiego. Jej okres wegetacji wynosi od 105 do 110 dni. Najlepiej rośnie na glebach lżejszych i przewiewnych. Najczęściej uprawia się ją po zbożach, w trzecim roku po oborniku. Nie znosi gleb kwaśnych.
Uprawia się następujące podgatunki: soczewicę drobnonasienną i grubonasienną. W uprawie są polskie odmiany grubonasienne – Tina i Anita. Soczewica jest podatna na wyleganie, co może utrudniać zbiór.
Jest kilka rodzajów nasion soczewicy. Najbardziej popularne są nasiona czerwone pozbawione łupiny. Nasiona żółte są delikatne w smaku, nasiona zielone pozostają sypkie po ugotowaniu i dają uczucie sytości. Nasiona soczewicy zawierają duże ilości wartościowego białka (do 21 g w 100 g nasion), węglowodany, duże ilości witamin z grupy B (B1 i B6) oraz składniki mineralne, jak: fosfor, potas, magnez, cynk, żelazo.
Soczewica ma właściwości prozdrowotne, reguluje pracę jelit, obniża poziom cholesterolu. Ma niski indeks glikemiczny. Spożywana jest w postaci zup, sałatek lub pasztetów, z dodatkiem innych warzyw lub owoców.
