Od listopada do końca marca na plantacjach wikliny trwają jej zbiory. W czasach, kiedy coraz częściej mówi się o ekologii i naturalnych materiałach, wiklina chętnie jest wykorzystywana w gospodarstwach domowych. Wyplata się z niej kosze, maty, płoty, a nawet meble. Wiklina nadaje się też do celów energetycznych i przemysłowych.
Wiklina to młode pędy różnych gatunków wierzb. Popularne w naszym kraju są: „amerykanka”, „konopianka” oraz wiklina „migdałowa” i „purpurowa”. Najpopularniejsza jest wierzba amerykańska, która z racji swoich plastycznych właściwości jest najlepszym gatunkiem do produktów plecionkarskich. „Konopianka” i jej mieszańce nadają się do celów energetycznych, przemysłowych oraz także plecionkarskich. Wierzba migdałowa z kolei charakteryzuje się odstającą, łuszczącą się korą na starych pniach. Także ona posiada liczne podgatunki i mieszańce wykorzystywane do celów plecionkarskich. Jest stosunkowo cienka, odporna na skręcanie, zginanie i pękanie. Wierzba „purpurowa” ma pędy o gorzkim smaku, odstraszającym zwierzęta leśne. Ma cienkie, gładkie i elastyczne pędy. Również ona posiada wiele odmian wykorzystywanych w najdelikatniejszych splotach.
Najwięcej wikliny rośnie w Polsce w dwóch regionach znanych z tradycji plecionkarskich – w Rudniku nad Sanem i w okolicach Nowego Tomyśla w Wielkopolsce. W tych regionach tradycja wyplatania wikliny jest wciąż żywa i przekazywana z pokolenia na pokolenie.
Wiklina nie jest rośliną wymagającą w uprawie. Można ją sadzić praktycznie na każdej glebie, ale najbardziej wskazana jest gleba nadrzeczna, śródpolna i śródleśna. Lubi słońce. Dla wikliny najważniejsze są warunki wodne – zużywa jej bowiem więcej niż inne rośliny uprawne. Do uprawy konieczne jest doświadczenie i ogromne nakłady ręcznej pracy, ponieważ nie ma maszyn przystosowanych do jej zbioru.
Wiklinę sadzi się wiosną. Bardzo ważna jest odpowiednia pielęgnacja plantacji, szczególnie w pierwszym okresie, a więc pierwszym roku po sadzeniu, ponieważ doglądanie wikliny decyduje o jej jakości i powstałych produktach wikliniarskich. Ważne jest oczyszczanie z chwastów oraz spulchnianie gleby.
Chwasty ograniczają rozwój młodym pędom. Dlatego też zaniedbanie i opóźnienie pierwszego motykowania plantacji często powoduje ogromne straty przy zbiorze wikliny. Plantację trzeba chronić przed szkodnikami i chorobami. Szkody mogą być wyrządzane przez owady, grzyby, choroby, mróz czy grad. Do najgroźniejszych niewątpliwie należą mróz i grad. Mróz wywołuje małe ranki na korze, które uwidoczniają się dopiero po upływie około dwóch tygodni. Z kolei grad, jego uderzenia sięgają przeważnie do rdzenia, powodując łamliwość pręta. Natomiast często pojawiające się wiosenne przymrozki powodują więdnięcie wierzchołków.
Do najczęstszych chorób wikliny należą: rdza liściowa wierzby, bakteryjne więdnięcie pędów, parch wierzby i antraknoza.
Koszenie wikliny wykonać trzeba ręcznie, przy użyciu specjalnych noży. Koszenie trwa od listopada do końca marca. Wiązki skoszonej wikliny stawia się w stożki i sortuje pędy według długości. A następnie wiklinę się gotuje, koruje, suszy i wiąże według wagi i rozmiaru. Wyplatanie jest ostatnim krokiem przy obróbce wikliny.
