Już w kuchni staropolskiej stosowana była jako dodatek do pieczywa, podpłomyków oraz zamiennik przypraw orientalnych. Czarnuszka ma ostry korzenny smak, dlatego obecnie używa się jej przy produkcji serów i jako dodatek do niektórych mięs, zwłaszcza dziczyzny. W kuchni czarnuszkę można stosować także jako zamiennik pieprzu.
Czarnuszka siewna zwana jest też czarnym kminkiem ze względu na drobne ziarenka o ciemnografitowej barwie. Pochodzi z Iraku i Turcji, a w Europie rozprzestrzeniła się jako gatunek introdukowany.
Warto dodawać ją do: potraw z jagnięciny, z drobiu, sałatek, marynat, pieczywa, twarogu. Choć na początku wykorzystywana była głównie jako przyprawa, ta niepozorna roślinka ma szerokie zastosowanie również w lecznictwie.
Wspiera system immunologiczny, ma właściwości przeciwzapalne, przeciwgrzybicze i antyrakowe. Ma działanie ochronne i antyoksydacyjne. W ziarenkach czarnuszki znajdują się białka, węglowodany, witaminy A, E, F, B1, B3, B6, biotyna, związki mineralne: cynk, selen, magnez, wapń, żelazo, sód i potas oraz wiele innych cennych dla naszego zdrowia substancji.
Najlepszym stanowiskiem uprawy czarnuszki jest miejsce dobrze nasłonecznione, o wystawie południowej. Najlepiej rośnie na glebach żyznych, średnio zwięzłych i zasobnych w wapń. Należy unikać gleb kwaśnych, zalewanych, podmokłych lub mocno piaszczystych i zbyt suchych. Uprawę czarnuszki rozpoczyna się wiosną – w kwietniu wysiewa się nasiona wprost do gruntu.
Uprawę czarnuszki siewnej należy regularnie odchwaszczać, zwłaszcza w początkowym okresie wzrostu, gdyż rośnie ona znacznie wolniej niż chwasty i może z łatwością zostać przez nie zagłuszona.
