Perliczka dworska

Książka pt. „Świętokrzyska tradycja źródłem inspiracji” opracowana przez Świętokrzyski Ośrodek Doradztwa Rolniczego w Modliszewicach to bardzo interesująca lektura o tradycji województwa świętokrzyskiego w kulinarnym aspekcie.

Została wydana została w ramach operacji własnej Sieci na rzecz innowacji w rolnictwie i na obszarach wiejskich (SIR) pt. „Zintegrowanie usług okołorolniczych w województwie świętokrzyskim jako innowacyjne narzędzie rozwoju obszarów wiejskich”.

Prezentujemy tradycyjne przepisy zaczerpnięte ze świętokrzyskiej wsi. Niech będą one inspiracją dla młodszego pokolenia i bazą dla rozwoju lokalnej gastronomii i przetwórstwa rolnego oraz wizytówką promującą region świętokrzyski.

Przepisy i zdjęcia zostały udostępnione przez wydawcę – Świętokrzyski Ośrodek Doradztwa Rolniczego w Modliszewicach.

Perliczka dworska w Kikowie ma wielopokoleniową tradycję przygotowania. Sposób przyrządzania tego specjału jest od lat niezmienny. Perliczka dworska najczęściej była szykowana na święta Bożego Narodzenia i Wielkanoc. Jak wspominają mieszkańcy Kikowa i okolicznych wsi, przed wojną niewielkie (15-20 sztuk) stada perliczek spotykało się prawie w każdym gospodarstwie. Ich powszechność była związana z niskimi kosztami utrzymania, gdyż dużą część pożywienia zdobywają one samodzielnie.

Kików, znajdujący się na terenie Szanieckiego Parku Krajobrazowego, to idealne miejsce dla chowu perliczek. Aby mięso perliczek było smaczne, powinno się je karmić naturalnymi paszami: pszenicą, otrębami pszennymi, śrutą, kaszą jęczmienną, owsem, kukurydzą, grochem, siemieniem lnianym, ziemniakami, bobem, łubinem, wyką, rzepakiem. Najsmaczniejsze jest mięso perliczek pochodzące od młodych kogutków. Gotowało się na nim najczęściej rosół, który był bardzo esencjonalny i mniej tłusty niż rosół z kury. Dawniej perliczka często gościła na stołach w Kikowie, gdyż gospodynie ze wsi pomagały kucharce we dworze. Tam podpatrywały, jak się przyrządza perliczkę, stąd też wywodzi się jej nazwa – Perliczka dworska. Dwór w Kikowie stoi do dziś.